Twórczość, obraz, kolor (49)

 

  Malarz musi o tym wiedzieć, żeby uniknąć straty, jaką może ponieść jego malarstwo, gdy pozbawione jest treści jego duszy. Mieć na tyle odwagi, żeby powstrzymać się, odpuścić, dać sobie bezcenny dar niebios – czas - prawdziwe błogosławieństwo, bo gdyby wszystko działo się naraz, człowiek by zwariował. Musi mieć zagwarantowaną przestrzeń na wolność myśli, aby pozostać akcją, nie reakcją.

  Im głębsza rana, tym większa potrzebna moc i mądrość, żeby ją uzdrowić. Czasem wystarcza tylko Bóg.

  Sięgając po moc gigantów, trzeba wybrać, którą drogą pójść. Otwierają się bowiem dwie drogi: odwet i twórczość czystej intencji. Wojna lub pokój. Niszczenie czy stwarzanie.

  Złudzenia są piękne i posiadają własną wartość. Są potrzebne. Ale niektóre rzeczy ciężko wypracowujemy po to tylko, żeby je odrzucić.

Twórczość, obraz, kolor (48)

 

  Świat przemawia wielkością rzeczy małych, małością rzeczy małych i małością rzeczy wielkich, wielkością rzeczy wielkich. Lecz największe pozostaje samotne...

  Malarz może wybierać w tej pełni, może znaleźć bogactwo przez otwarty dialog z rzeczywistością, zdolność do komentowania własnym głosem i żywym udziałem własnej tożsamości, w pełnej świadomości siebie. Swobodą operowania symbolami inteligentnie i skutecznie, potrafi, znajdując porozumienie na poziomie duszy, rozsadzić tabu blokujące swobodę przepływu miłości.

Twórczość, obraz, kolor (47)

 

  Czy jest z tego wyjście? 

  Owszem, ale jest nim dopiero spojrzenie na swoją osobę jako na twór boski, o boskiej naturze. Większy niż wszyscy tytani razem wzięci (łącznie z sobą). Takie zrównoważenie dzieje się w umyśle przez podniesienie wszystkiego do wymiaru i perspektywy Stwórcy.

 Spojrzenie z duchowej perspektywy poszerza. Rozdziela i rozświetla działanie zarówno dobra jak i zła. Przenosi w nieporównywalnie większy wymiar znaczenia wszelkich zjawisk. Mit też znajdzie w tym swoje właściwe miejsce. Wtedy staje się jako użytecznym bożkiem, można go otoczyć uwagą: odziać, napoić, nakarmić, dać mu dom i bawić się z nim. To rozwija.

Twórczość, obraz, kolor (46)

 

  W warunkach nacisku człowiek jest zagrożony stratą. Czasem z powodu nienaturalnego zachowania natury, innych ludzi, a nawet własnych(!), ponosi tak dużą szkodę, że zatraca zdolność rozumienia świata i podstawowe zaufanie do życia, jego naturalnych praw. Gdy strata jest znaczna i nieodwracalna, znajdzie się on w obszarze pokonania i przebywając w nim, próbuje tę stratę odzyskać, przywrócić pierwotnie pojmowaną godność. Ponieważ chodzi tu o przywrócenie równowagi w celu wyrównania rachunku, jest konieczne postawienie mocy równoważącej na drugiej szali. Siłą rzeczy w obszarze pokonania pojawiają się rzeczy duże, ogromne, potężne, wyobrażające siły zwycięskie, zdobywcze, zdolne odeprzeć te, które pokonując, upokorzyły. Malarz porusza się więc wśród form wyrazistych, gigantycznych, archetypowych, w jego wyobraźni zdolnych go bronić. Odrzuca przy tym czy traci wrażliwość na rzeczy pomniejsze, pomija je jako słabe, nieskuteczne, nieprzydatne. Porusza się raczej w sferze mitów, a nie w rzeczywistości, na którą składa się przecież cały szereg rzeczy małych. Odrywa się od rzeczywistości, traci z nią kontakt, przestaje być ona źródłem inspiracji twórczej. Tocząc walkę gigantów, odwraca uwagę od rzeczywistego a cichego z natury piękna i bogactwa świata. Stał się tytanem, który drobiazgi pozostawia innym.

Twórczość, obraz, kolor (45)

 

  Bycie malarzem to zobowiązanie do trwania przy duszy, obserwowanie siebie, zachowywanie zmiennego dystansu, regulowanie go dla zachowania równowagi, a jednocześnie przekraczanie granic o dalsze wątki będące przedłużeniem zawartości tożsamościowej, chroniącej przed skostnieniem. Wszystko to wymaga uważności, skupienia, refleksji, spokoju, czasu. Nie każdy potrafi sobie na to pozwolić. Dlatego mało kto jest malarzem.

Twórczość, obraz, kolor (44)

 

  Bywają takie okresy dłuższe lub krótsze, zależy to od rodzaju i siły nacisku dezintegrującego oraz zdolności osoby do ponownej wewnętrznej integracji czyli przeciwstawienia wpływom diabolicznym adekwatnego symbolu  (diaboliczność i symboliczność). Wyłonienie się symbolu czyli znaku zawierającego w sobie jedno znaczenie jawne i wiele ukrytych, podporządkowanych temu jednemu, jest ważnym składnikiem równowagi wewnętrznej malarza, który ponownie może powiedzieć, że wie, co robi, a nie tylko maluje obrazy. To wskrzeszenie można zaliczyć do cudów i porównać do rozbłysku iskry bożej.

  Pozostawanie w stanie integracji jest więc nie lada wyzwaniem wobec nieustannego naporu rozpraszających (diabolicznych) bodźców.

Twórczość, obraz, kolor (43)

                    Walka gigantów

 Wspomniany hermetyczny świat malarza jest tym obszarem osobowości, którego integralność ma pozostać zachowana. Naruszenie powoduje utratę zdolności twórczej. Gdy myśli zagłuszają uczucia, człowiek traci kontakt ze źródłem wewnętrznej inspiracji. Jeżeli nawet będzie malował obrazy, to pod wpływem inspiracji zewnętrznej, czego wynikiem są obrazy poprawne, ale pozbawione duszy. Nie ma w nich owej magicznej cząstki malarza, jest tylko jego sprawność techniczna, nabyta, utrwalona i stosowana swoboda.