Twórczość, obraz, kolor (12)

 

 

 

 Lepiej raczej zapytać: co jest sednem, dla którego warto pokonywać wciąż pojawiające się przeszkody zarówno zewnętrzne jak i zwątpienia wewnętrzne? Co powoduje, że gdzieś tam, powyżej, czy za horyzontem, za górami, lasami i siedmioma rzekami wciąż siedzi przy obrazie malarz, który zapomniał o całym świecie i robi swoje? Co pozwoliło mu zignorować całą resztę? Zrezygnował z siebie czy z wszystkiego? Może wybrał siebie, a resztę odprawił, bo uznał, że reszta może poczekać (A to egoista!). A może właśnie mimo wszystko wybrał życie, dokonał wyboru w wierze, że gdy ustąpi pola, świat nadal trwać będzie nawet pod jego nieobecność, a obraz, który właśnie maluje, wydobyty na światło dzienne, ocali coś ważnego, albo nawet uratuje całą ludzkość?

Czy to nie za wiele na jednego człowieka? Nie. Ponieważ uratowanie świata jest jak najbardziej prawidłowym i szlachetnym powodem powołania do życia jednego obrazu, a przynajmniej godnym wybaczenia usprawiedliwieniem strwonionego czasu i wykonanej roboty. Tu przypomina mi się mała anegdota: Mucha siedzi na głowie konia i mówi „ciągniemy”. Tak czy inaczej dobrze jest zachować i pielęgnować takie heroiczne nastawienie i wywiązywać się z roli romantycznego bohatera wydelegowanego do totalnej walki dobra ze złem, oczywiście po stronie dobra. Nawet, jeśli walka okaże się mission impossible. Chodzi tu bowiem głównie o romantyzm. A z kolei w romantyzmie – wiadomo, o serce.