Malarz decyduje o tym, czy jego malarstwo jest opowieścią o
życiu czy o umieraniu.
Dojrzałość malarza jako człowieka nadaje ożywczej mocy jego malarstwu.
Mówią: umieranie też jest częścią życia. Ale
życiu, zgodnie z jego naturą należy się afirmacja, a my –
ludzie umieramy dopiero na samym jego końcu (i to z wizją życia
dalej!). Póki żyjemy nasza otwartość pozwala na harmonijne
poznawanie piękna i bogactwa świata i siebie.
Tak to na początku malarz bierze w posiadanie
malarstwo, ale potem dzieje się na odwrót: malarstwo bierze w
posiadanie malarza, rozbiera na części pierwsze, szarpie, pomiata,
zwodzi, uwodzi, prowadzi na prostej zasadzie kija i marchewki. Jeśli
on nie pozwoli na to przewodnictwo, malarstwo musi całkiem odejść
lub co najwyżej zatrzyma się, stanie w miejscu jako nieruchomy
pomnik, świadectwo sprawności technicznej na poziomie
sentymentalizmu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz