Gdyby nie wewnętrzna praca malarza - mnóstwo decyzji, aktów woli, przejawów wrażliwości, sposobu pojmowania świata, poczucia piękna - nie pojawiłby się w świecie obraz czyli bodziec, podnieta - potwierdzenie wszelkich możliwych uczuć i stanów. Przez obraz malarz umieszcza w sercu drugiego człowieka myśl, posługuje się obrazem, aby wszczepić w nie iskrę życia lub współczucie gaszące wątpliwość. Wie, że co jest widziane, uspokaja się, a to co nie jest widziane – cierpi. Zamyka drzwi, które powinny być zamknięte i wskazuje kierunek, którym podąża dalej nurt życia. Przypomina o drogach dobra, wąwozach odwiecznych dóbr, odkrywa zasypane podstawy życia.
Dla malarza cała jego twórczość jest jednym wielkim symbolicznym polem walki, w którym bije się z demonami aż do pokonania głównego diabła. Może gdy proces scalenia jego osobistego wewnętrznego świata, jego rozbitej miłości dobiegnie końca, zwolniony zostaje ze swojej morderczej służby i może trwać przy malarstwie już tylko dla samej wdzięczności?...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz