Twórczość, obraz, kolor (35)

 

  Malarz jest ratownikiem. Co ratuje? Oczywiście miłość. Widzi miłość i przekazuje miłość. Im więcej form miłości widzi, tym więcej miłości przekazuje a przekaz jest pełniejszy, obejmuje szerszy zakres życia człowieka. Zdolność ta jest kwestią świadomości, a dokładniej pierwotnej, danej z góry wrażliwości wciąż uczynnianej przez pogłębiającą się świadomość, że wszystko co istnieje jest formą miłości.

  Jeśli przyjąć, że wszystko co istnieje jest formą miłości, to nie ma tematów niegodnych namalowania. Przeciwnie, jest ich wszędzie pełno, w każdym jest piękno, wartość i sens. W ilości nieskończonej.

  Dlatego malarz odczuwa pewien rodzaj przynaglania wewnętrznego, zachłanność graniczącą z głodem, nieodparte wezwanie aby zdążyć objąć to bogactwo, aby niczego nie uronić. Przy tym wciąż stając w obliczu nieskończoności, mierzy się z własną małością i bezradnością wobec bezmiaru, który nie może być przecież opanowany.