Na ogół jednak pogoń za pieniędzmi nie pozwala dostrzegać piękna wokół. Dopiero piękny obraz ujrzany przypadkowo na jakiejś wystawie, przypomina o jego istnieniu. Twierdzę przeciwnie: świat jest piękny, został stworzony jako obfite pastwisko. Dla każdego człowieka, a szczególnie dla malarza. Malarz nie może być pominięty. Dlaczego?
Odpowiedź jest znowu genialnie prosta.
Gdyby Bóg miał pomijać malarzy, musiał by pominąć sam siebie, bo sam jest pierwszym malarzem, niedoścignionym mistrzem. Dlatego śmiem twierdzić, że ma w osobistej pieczy tę znikomą podobnych do siebie garstkę ludzi na świecie. Są oni mówiąc wprost na jego garnuszku. I to w zupełności wystarczy. Dlatego należy raz na zawsze skończyć z kierowanymi do malarza na wernisażach, podszytymi powątpiewaniem pytaniami typu: „Czy można się z tego utrzymać?”. Zwykle odpowiadam: „Przecież żyję, jestem tutaj”. Nikt o nic więcej nie pyta, bo nie może być odpowiedzi bardziej oczywistej.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz