Twórczość, obraz, kolor (49)

 

  Malarz musi o tym wiedzieć, żeby uniknąć straty, jaką może ponieść jego malarstwo, gdy pozbawione jest treści jego duszy. Mieć na tyle odwagi, żeby powstrzymać się, odpuścić, dać sobie bezcenny dar niebios – czas - prawdziwe błogosławieństwo, bo gdyby wszystko działo się naraz, człowiek by zwariował. Musi mieć zagwarantowaną przestrzeń na wolność myśli, aby pozostać akcją, nie reakcją.

  Im głębsza rana, tym większa potrzebna moc i mądrość, żeby ją uzdrowić. Czasem wystarcza tylko Bóg.

  Sięgając po moc gigantów, trzeba wybrać, którą drogą pójść. Otwierają się bowiem dwie drogi: odwet i twórczość czystej intencji. Wojna lub pokój. Niszczenie czy stwarzanie.

  Złudzenia są piękne i posiadają własną wartość. Są potrzebne. Ale niektóre rzeczy ciężko wypracowujemy po to tylko, żeby je odrzucić.

Twórczość, obraz, kolor (48)

 

  Świat przemawia wielkością rzeczy małych, małością rzeczy małych i małością rzeczy wielkich, wielkością rzeczy wielkich. Lecz największe pozostaje samotne...

  Malarz może wybierać w tej pełni, może znaleźć bogactwo przez otwarty dialog z rzeczywistością, zdolność do komentowania własnym głosem i żywym udziałem własnej tożsamości, w pełnej świadomości siebie. Swobodą operowania symbolami inteligentnie i skutecznie, potrafi, znajdując porozumienie na poziomie duszy, rozsadzić tabu blokujące swobodę przepływu miłości.

Twórczość, obraz, kolor (47)

 

  Czy jest z tego wyjście? 

  Owszem, ale jest nim dopiero spojrzenie na swoją osobę jako na twór boski, o boskiej naturze. Większy niż wszyscy tytani razem wzięci (łącznie z sobą). Takie zrównoważenie dzieje się w umyśle przez podniesienie wszystkiego do wymiaru i perspektywy Stwórcy.

 Spojrzenie z duchowej perspektywy poszerza. Rozdziela i rozświetla działanie zarówno dobra jak i zła. Przenosi w nieporównywalnie większy wymiar znaczenia wszelkich zjawisk. Mit też znajdzie w tym swoje właściwe miejsce. Wtedy staje się jako użytecznym bożkiem, można go otoczyć uwagą: odziać, napoić, nakarmić, dać mu dom i bawić się z nim. To rozwija.

Twórczość, obraz, kolor (46)

 

  W warunkach nacisku człowiek jest zagrożony stratą. Czasem z powodu nienaturalnego zachowania natury, innych ludzi, a nawet własnych(!), ponosi tak dużą szkodę, że zatraca zdolność rozumienia świata i podstawowe zaufanie do życia, jego naturalnych praw. Gdy strata jest znaczna i nieodwracalna, znajdzie się on w obszarze pokonania i przebywając w nim, próbuje tę stratę odzyskać, przywrócić pierwotnie pojmowaną godność. Ponieważ chodzi tu o przywrócenie równowagi w celu wyrównania rachunku, jest konieczne postawienie mocy równoważącej na drugiej szali. Siłą rzeczy w obszarze pokonania pojawiają się rzeczy duże, ogromne, potężne, wyobrażające siły zwycięskie, zdobywcze, zdolne odeprzeć te, które pokonując, upokorzyły. Malarz porusza się więc wśród form wyrazistych, gigantycznych, archetypowych, w jego wyobraźni zdolnych go bronić. Odrzuca przy tym czy traci wrażliwość na rzeczy pomniejsze, pomija je jako słabe, nieskuteczne, nieprzydatne. Porusza się raczej w sferze mitów, a nie w rzeczywistości, na którą składa się przecież cały szereg rzeczy małych. Odrywa się od rzeczywistości, traci z nią kontakt, przestaje być ona źródłem inspiracji twórczej. Tocząc walkę gigantów, odwraca uwagę od rzeczywistego a cichego z natury piękna i bogactwa świata. Stał się tytanem, który drobiazgi pozostawia innym.

Twórczość, obraz, kolor (45)

 

  Bycie malarzem to zobowiązanie do trwania przy duszy, obserwowanie siebie, zachowywanie zmiennego dystansu, regulowanie go dla zachowania równowagi, a jednocześnie przekraczanie granic o dalsze wątki będące przedłużeniem zawartości tożsamościowej, chroniącej przed skostnieniem. Wszystko to wymaga uważności, skupienia, refleksji, spokoju, czasu. Nie każdy potrafi sobie na to pozwolić. Dlatego mało kto jest malarzem.

Twórczość, obraz, kolor (44)

 

  Bywają takie okresy dłuższe lub krótsze, zależy to od rodzaju i siły nacisku dezintegrującego oraz zdolności osoby do ponownej wewnętrznej integracji czyli przeciwstawienia wpływom diabolicznym adekwatnego symbolu  (diaboliczność i symboliczność). Wyłonienie się symbolu czyli znaku zawierającego w sobie jedno znaczenie jawne i wiele ukrytych, podporządkowanych temu jednemu, jest ważnym składnikiem równowagi wewnętrznej malarza, który ponownie może powiedzieć, że wie, co robi, a nie tylko maluje obrazy. To wskrzeszenie można zaliczyć do cudów i porównać do rozbłysku iskry bożej.

  Pozostawanie w stanie integracji jest więc nie lada wyzwaniem wobec nieustannego naporu rozpraszających (diabolicznych) bodźców.

Twórczość, obraz, kolor (43)

                    Walka gigantów

 Wspomniany hermetyczny świat malarza jest tym obszarem osobowości, którego integralność ma pozostać zachowana. Naruszenie powoduje utratę zdolności twórczej. Gdy myśli zagłuszają uczucia, człowiek traci kontakt ze źródłem wewnętrznej inspiracji. Jeżeli nawet będzie malował obrazy, to pod wpływem inspiracji zewnętrznej, czego wynikiem są obrazy poprawne, ale pozbawione duszy. Nie ma w nich owej magicznej cząstki malarza, jest tylko jego sprawność techniczna, nabyta, utrwalona i stosowana swoboda.

Twórczość, obraz, kolor (42)

 

  Oczywiście zdarzają się osoby nadzwyczaj wrażliwe i reaktywne, ale lepiej zachować szacunek, respekt, raczej chronić niż wystawiać na próbę, nie wyciągać pochopnych wniosków. Lepiej założyć, że nigdy nie wiesz, jakim kosztem dzieje się twórczość artystyczna, jaka cenę płaci malarz.

  Tak więc nie ma on rozdętego ego, tylko dobrze wie, o co zabiega i czego broni. W sytuacjach nacisku, gdy zmuszony jest bronić się, rzeczowe argumentowanie jest dobrą formą edukacji dyletanta. Można przyjąć, że poczyniona przez takiego obserwatora krytyczna uwaga, chociaż może być irytująca, nie jest zamierzonym atakiem, tylko nieuświadomioną prośbą o wyjaśnienie odmiennego postrzegania świata. Gdy raz na zawsze malarz przyjmie taką interpretację krytyki, zapewni sobie spokój w swoim hermetycznym świecie i szybko się zorientuje, że objaśnianie jest pożytecznym narzędziem werbalizowania własnych preferencji i bardziej świadome staną się dla niego właściwości jego niepowtarzalnego, unikatowego stylu twórczości.

Twórczość, obraz, kolor (41)

 

  Malarz nieustannie rozbudowuje i umacnia swoje królestwo. Murami tego królestwa są wypracowane argumenty oddzielające to, co wewnątrz spójne od tego, co zagraża tej spójności. Tu ciągle panuje ruch, bo malarz zabiega o coś, albo sprzeciwia się czemuś, jednocześnie wciąż modyfikując własne przekonania. Zdecydowanie i pewność siebie jest spoiwem kamieni tego muru obronnego, w przeciwnym wypadku może nastąpić rozpad i upadek całego królestwa.

  Tylko ten, kto nie zdaje sobie sprawy w powagi sytuacji, jak łatwo naruszyć delikatną, kruchą równowagę całej konstrukcji, może oskarżać malarza o egoizm, kłótliwość itp. To co może być odebrane jako wyniosłość, jest w rzeczywistości potrzebą odizolowania się od destrukcyjnych wpływów (subiektywnie tak identyfikowanych).

Twórczość, obraz, kolor (40)

 

  Królestwo malarza obejmuje całość środowiska, czyli przyjazne osoby, działania, narzędzia i materiały. Wszystko, co pozwala utrzymać pozytywne nastawienie: czas na przemyślenia i refleksje, na znajdowanie pożywki duchowej odpowiedniej dla tego rodzaju wrażliwości, bywanie w dobroczynnych miejscach, czytanie dobrze dobranej lektury, utrzymywanie kontaktów ze światem sztuki i odbiorcą.

  Specjalne i ważne miejsce zajmują wdzięczność i świętowanie, żeby zrealizowany zamiar nie stał się czymś oczywistym i nie spowszedniał. Nie wolno dopuścić, żeby stał się tak zwanym psim obowiązkiem. Narodzinom czegoś zupełnie nowego, obdarzonego sercem powinno być zawsze nadane znaczenie. Ma ono uświadomić, że na poziomie duchowym zadziało się coś szczególnego i zostało uwieńczone przez zaistnienie nowego konstruktywnego przedmiotu, czyli obrazu.

Twórczość, obraz, kolor (39)

 

  Dzięki wiedzy, konstruktywnemu myśleniu i organizacji stopniowo można osiągnąć to, co potrzebne. Nie warto liczyć na to, że wszystko pojawi się naraz. Nie warto myśleć, że gdy nie ma wszystkiego od razu, to nie warto w ogóle zaczynać. Wymaganie doskonałości jest niebezpieczne, bo odrywa od serca i paraliżuje działanie. Lepiej zrobić mniej i gorzej niż nic. Tu sprawdza się rada „Nie pogardzaj dniem małych początków”. Gdy próbujesz połknąć całą salami, zadławisz się, ale gdy pokroisz na plasterki, zjesz ją ze smakiem do końca.

  Tworzenie swojego świata to takie zorganizowanie miejsca tworzenia, w którym czuję się swobodnie, które zawsze będzie na mnie czekać. Nie trzeba wiele, wystarczy dwa a nawet jedno. Ta zasada dotyczy właściwie wszystkiego i zapobiega przytłoczeniu zbędnymi środkami. Czasem wprawdzie maluję nawet dziesięć obrazów jednocześnie, ale wtedy traktuję je jako jeden temat.

Twórczość, obraz, kolor (38)

 

  Świat pełen jest  talentów, którym nie stworzono warunków do rozwoju. To wielka strata. Gdyby ludzie byli zajęci realizowaniem swoich talentów, nie było by tak łatwo podążać drogą wojny, bo to dwie rozchodzące się w przeciwnych kierunkach drogi. Może brzmi to utopijnie, ale taka jest zasada. Natury tych dwóch tendencji są przeciwne.

  Ponieważ od wojny dzieli nas tylko zwiewna warstwa kultury, tworzenie ma doniosłe znaczenie: stabilizuje ten świat, chroni przed utratą równowagi. Malarz dosłownie czyni pokój. Robi to budując swój świat od podstaw czyli w chmurach, zaczynając od marzenia. Potem już tylko do wykonania pozostaje cała reszta. To właściwa kolejność, ponieważ marzenia się spełniają, a cały świat współpracuje, żeby wytrwałość wspomóc. Jeśli chcesz coś zrobić, środki na to się znajdą. Jak to się dzieje? To magia życia, która pozwala postawić kolejny krok i której warto doświadczyć osobiście.

Twórczość, obraz, kolor (37)

 

 Prócz metafizycznego świata, w którym przebywa, krystalizuje i materializuje swoje wnioski, malarz ma do czynienia z materią powszednią i zwykłym jej oporem, podatnością i przydatnością. Mówiąc o tworzeniu w tym zakresie, mam na myśli bagatela, samodzielne stworzenie całego świata, takie zorganizowanie go wokół siebie, by umożliwił i dobrze służył wydawaniu owoców. Chodzi o samodzielną instytucję, królestwo albo gród. I to wszystko dzięki sprawczej mocy talentu, któremu należy się przecież godziwe miejsce.

Twórczość, obraz, kolor (36)

 

  Malarz siłą rzeczy musi dokonywać wyboru. Skupia się, aby wyłowić to co najważniejsze, wsłuchuje się we własne głosy, rozgląda za motywem szczególnym, bez którego czuje, że jego świat i świat w ogóle, niemal nie może się obejść. Zbiera pomniejsze elementy rzeczywistości w jedno i spina w symboliczny wymiar, by na koniec dostarczyć światu brakujący, zagubiony element układanki zwanej prawdziwą miłością.

  Co działa w rodzinie, działa w całym świecie.

Twórczość, obraz, kolor (35)

 

  Malarz jest ratownikiem. Co ratuje? Oczywiście miłość. Widzi miłość i przekazuje miłość. Im więcej form miłości widzi, tym więcej miłości przekazuje a przekaz jest pełniejszy, obejmuje szerszy zakres życia człowieka. Zdolność ta jest kwestią świadomości, a dokładniej pierwotnej, danej z góry wrażliwości wciąż uczynnianej przez pogłębiającą się świadomość, że wszystko co istnieje jest formą miłości.

  Jeśli przyjąć, że wszystko co istnieje jest formą miłości, to nie ma tematów niegodnych namalowania. Przeciwnie, jest ich wszędzie pełno, w każdym jest piękno, wartość i sens. W ilości nieskończonej.

  Dlatego malarz odczuwa pewien rodzaj przynaglania wewnętrznego, zachłanność graniczącą z głodem, nieodparte wezwanie aby zdążyć objąć to bogactwo, aby niczego nie uronić. Przy tym wciąż stając w obliczu nieskończoności, mierzy się z własną małością i bezradnością wobec bezmiaru, który nie może być przecież opanowany.

Twórczość, obraz, kolor (34)

 

  Na początku rzecz jasna chodzi tu rodziców, o mamę i tatę. A potem o miłość w ogóle.

  Dziwnie to brzmi i nieprawdopodobnie, ale tak się właśnie dzieje i wielka jest siła tego rydwanu.

  Gdy przyjrzeć się dokładniej losowi człowieka, okazuje się, że motywacja kształtuje się już bardzo wcześnie. Dziecko zostaje jakby wydelegowane, zajmuje właściwe, odpowiednie miejsce w systemie, aby równowaga w rodzinie została zachowana, a rodzina ostatecznie mogła przetrwać, trwać nadal i rozwijać się.

  Malarz ma tu coś do uratowania.

  Wszystko to dzieje się i kształtuje najpierw w rodzinie pochodzenia, ale wzorce, o ile nie podlegają świadomej zmianie, automatycznie są przenoszone na dalsze tworzone w życiu relacje. Ojcem lub matką, wokół których tańczy malarz może się później okazać wybrany romantyczny partner, przy którym wygrywana jest ta sama, znana melodia, która porusza i pobudza do czynu serce malarza.

Twórczość, obraz, kolor (33)

 

 Podziwianie nieskończonej inwencji twórczej przejawianej przez artystów w dziedzinie sztuki, nie zmienia faktu, że są oni tylko przekaźnikami. (Słowo „skromnymi” było by jednak wobec nich w tym kontekście niedocenieniem). Lecz kto myśli, że jest coś więcej, ulega niebezpiecznemu złudzeniu. Wystarczy pozostanie przy nieskończonych możliwościach, uważne rozglądanie się wokół i zaglądanie do wnętrza duszy ludzkiej. Takie patrzenie z dołu, paradoksalnie jest podeszwą rzeczonych wcześniej siedmiomilowych butów.

  Co przekazywać? Rzeczy ważne. Komu?               Ostatecznie całej ludzkości.

  Spokojnie, bowiem zanim dojdzie do przekazu na totalną, to znaczy ogólnoosobową skalę, malarz całą ludzkość upatruje najpierw w jednej osobie. Ważnej osobie. Pracuje, trudzi się dla niej, poświęca jakby chciał jej uchylić samego nieba, osłodzić życie, przemówić do uczuć. Wykrwawia się, jakby chciał ją dla siebie uczłowieczyć, a samemu pokazując się z najlepszej strony, doczekać zauważenia, uznania, okazać się osobą wartą jej miłości.

Twórczość, obraz, kolor (32)

 

  Na ogół jednak pogoń za pieniędzmi nie pozwala dostrzegać piękna wokół. Dopiero piękny obraz ujrzany przypadkowo na jakiejś wystawie, przypomina o jego istnieniu. Twierdzę przeciwnie: świat jest piękny, został stworzony jako obfite pastwisko. Dla każdego człowieka, a szczególnie dla malarza. Malarz nie może być pominięty. Dlaczego?

  Odpowiedź jest znowu genialnie prosta.

  Gdyby Bóg miał pomijać malarzy, musiał by pominąć sam siebie, bo sam jest pierwszym malarzem, niedoścignionym mistrzem. Dlatego śmiem twierdzić, że ma w osobistej pieczy tę znikomą podobnych do siebie garstkę ludzi na świecie. Są oni mówiąc wprost na jego garnuszku. I to w zupełności wystarczy. Dlatego należy raz na zawsze skończyć z kierowanymi do malarza na wernisażach, podszytymi powątpiewaniem pytaniami typu: „Czy można się z tego utrzymać?”. Zwykle odpowiadam: „Przecież żyję, jestem tutaj”. Nikt o nic więcej nie pyta, bo nie może być odpowiedzi bardziej oczywistej.

Twórczość, obraz, kolor (31)

 

  Malarz, poznając naturę – wszystko jedno czy trzyma się jej, czy bardziej wpatruje we własne wnętrze – w szczególny sposób konsumuje naturę, żywi się nią, przywłaszcza, buduje nią komórki, mięśnie i kości swojego ciała. Natura w sposób szczególny znajduje w malarzu dom. Tu łączy się z jego wrażliwością, świadomością, nadziejami i złudzeniami.

  W pewnym poradniku motywacyjnym przeczytałam przestrogę mobilizującą do działania: „Samym pięknem świata się nie najesz”. Ale malarz właśnie piękno świata uczynił podstawą swojego bytu! Czasem, gdy spotykam scenę przesyconą niezwykłym światłem i widzę ją jako motyw mojego kolejnego obrazu, przypominają mi się te słowa i szczerze się wtedy oburzam. Nie był to więc poradnik uniwersalny, raczej dla tych, co chcą się prędko wzbogacić.

Twórczość, obraz, kolor (30)

 

  Jeśli przyjąć, że źródłem tworzenia jest Stwórca – Osoba, która stworzyła wszystko w sposób mądry i piękny, wiele spraw zostaje wyjaśnionych, uporządkowanych. I uszlachetnionych (bo w umyśle człowieka nie ma odejmowania i dzielenia, jedynie dodawanie i mnożenie). Człowiek wtedy może poczytywać sobie za zaszczyt, że został zaproszony czy dopuszczony do buszowania w dziele stworzenia, posługiwania się nim, jego pięknem, wartością. Przy czym może poznawać siebie i znaczenie własnego istnienia i roli. Może odzwierciedlać, interpretować, dodawać, przetwarzać, wzbogacać według własnej, niepowtarzalnej indywidualności.